سیستم نظارت تصویری اگر چه امروزه بیشتر توجه ها به سمت فناوری انتقال تصویر (ویدئو) بر بستر شبکه و IP متمرکز شده است، اما نکته مهم این است که سیستم نظارت تصویری (CCTV)، هنوز هم می توانند برای کاربردهای نظارتی زیادی بسیار کارآمد و مؤثر باشند. به ویژه برای کاربردهایی که بودجه و هزینه حائز اهمیت است.
با دوربین های امنیتی مدار بسته مرسوم (آنالوگ)، سیگنال ویدیویی برای مشاهده موضعی تصاویر از یک اتاق مانیتورینگ مرکزی به شکل آنالوگ پردازش و منتقل می شود. اما این به این معنا نیست که نمی توانید از دوربین های آنالوگ در یک محیط نظارتی تحت شبکه (IP-Based) استفاده کنید.
استفاده از انکودرها و رمزگذارهای ویدیویی تحت شبکه (IP Video Encoders) و نیز تجهیزات دیگری مانند دستگاه های ضبط تصویر دیجیتال و DVR (ِDigital Video Recorders) های هیبرید (چندگانه)، امکان به کارگیری دوربین های آنالوگ موجود را زمانی که تصمیم به ورود به دنیای نظارت تصویری دیجیتال گرفتید فراهم می آورد.
در رایج ترین شکل خود، یک دوربین در سیستم مدار بسته (CCTV)، یک دوربین ویدیویی آنالوگ می باشد که سیگنال ها را از طریق کابل کواکسیال یا هم محور (Coaxial) یا فیبر نوری به یک مکان مرکزی یا دیتاسنتر برای مانیتورینگ، ضبط و تجزیه و تحلیل تصویر انتقال می دهد. در حالی که روند توسعه و تمایلات اخیر به سمت فشار به استفاده از دوربین های شبکه IP می باشد، دوربین های مدار بسته آنالوگ (CCTV) هنوز به طور گسترده ای استفاده می شوند و به بسیاری از سناریوها و نیازهای نظارتی معمول، پاسخی با هزینه معقول و مقرون به صرفه می دهند.
فناوری دوربین مدار بسته از حدود دهه ۱۹۴۰ به وجود آمده است و در حدود دهه ۱۹۷۰ تبدیل به یک بازیگر کلیدی در صنعت امنیت و سیستم های امنیتی شد. این فناوری امتحان خود را پس داده است و مدل های متنوعی از دوربین های امنیتی مدار بسته برای تقریباً هر کاربرد نظارتی وجود دارد.
دو دسته بندی اصلی دوربین های مدار بسته، دوربین های ثابت (Fixed Cameras) و دوربین های متحرک(Pan/Tilt/Zoom) هستند. نوع دوم به دوربین های PTZ نیز معروف هستند که می توانند در جهت افقی و عمودی حرکت نموده و بر روی سوژه مورد نظر برای وضوح و تشخیص بهتر و پوشش ناحیه وسیع تر زوم نمایند.
این روزها، موقع تصمیم برای پیاده سازی یک سیستم نظارت تصویری، سوالات زیادی برای پاسخ دهی وجود دارد که باید به آنها فکر شود. و اولین سوال در ذهن بسیاری افراد این است که “من باید دوربین های آنالوگ مرسوم را انتخاب کنم یا دوربین های تحت شبکه IP؟”
– هزینه اولیه کمتر: در اغلب موارد، هزینه دوربین های آنالوگ از دوربین های تحت شبکه IP کمتر است.
– سازگاری بسیار زیاد: ترکیب نمودن و تطبیق تجهیزات نظارتی و مدل های مختلف دوربین از تولیدکنندگان مختلف در دوربین های امنیتی مدار بسته آنالوگ آسان است.
– نیاز به نور کمتر: دوربین های آنالوگ به طور متوسط در شرایط نور کم بهتر از دوربین های IP عمل می کنند، هر چند که تکنولوژی دوربین های دیجیتال (IP) در این زمینه در حال بهبود است.
– کابل کشی گران: برای کاربردهای نظارتی با مقیاس بزرگ، دوربین های آنالوگ به طرح های کابل کشی پیچیده نیاز دارند که می تواند بسیار گران و همچنین با چالش در نصب روبرو باشد.
– قابلیت های محدود: در حال حاضر خیلی از قابلیت ها و ویژگی های پیشرفته در دوربین های دیجیتال تحت شبکه (IP) در دسترس است (به طور مثال: وضوح تصویر مگاپیکسل، زوم دیجیتال و تجزیه و تحلیل تصویر (Video Analytics) که در سیستم ها و دوربین های آنالوگ در دسترس نیستند.
دلایل زیادی برای رفتن به سمت سیستم نظارت تصویری مدار بسته وجود دارد. در حالی که دوربین ها در ابتدا بیشترین توجه را به خود جلب می کنند، شما نگرانی های دیگری نیز بابت مشاهده، ضبط و ذخیره سازی (آرشیو) فیلم ها و تجهیزات مورد نیاز برای انجام این کارها دارید. در اینجا نگاهی به اجزای اصلی یک سیستم مدار بسته نوعی داریم.
دوربین های امنیتی نقطه شروع برای اغلب سیستم های نظارت تصویری مدار بسته هستند. امکانات بیشماری در انتخاب دوربین های مدار بسته و لنزهای آن ها و هر چیزی از مدل های ثابت برای نظارت بر مکان های خاص تا دوربین های دید در شب و دوربین های دام (کروی-Dome) برای گشت زنی در نواحی بزرگ وجود دارد.
در راه اندازی یک دوربین امنیتی مدار بسته مرسوم (آنالوگ)، اپراتورها از یک مکان مرکزی بر روی یک نمایشگر که خیلی شبیه یک تلویزیون است تصاویر را مشاهده می نمایند، اما با وضوح تصویری خیلی بالاتر برای داشتن کیفیت تصویر بهتر. نمایشگرها می توانند اختصاصی باشند (یعنی تصویر یک دوربین را اختصاصاً نشان دهند) یا تصویر را فراخوانی نمایند (Call-up) (یعنی اپراتورها می توانند به تصویر چندین دوربین در آن واحد دسترسی داشته باشند).
در یک سیستم آنالوگ، کابل کواکسیال (Coaxial Cable) یا هم محور برای انتقال تصویر از دوربین های آنالوگ نیاز می باشد. این کابل در سیستم های تحت شبکه IP، کابل شبکه (Cat) می باشد. این مورد یکی از اشکالات نظارت تصویری مدار بسته آنالوگ می باشد چرا که کابل مورد اشاره گران است و اجرای آن خصوصاً برای شبکه های نظارتی بزرگ تر و مواردی که دوربین ها باید در مکان های دشوار نصب گردند مشکل می باشد.
اغلب سیستم های نظارت تصویری مدار بسته مدرن دارای DVR (Digital Video Recorder) هستند که اپراتورها را قادر می سازد تا برخی از مزایای تنظیمات سیستم نظارت تصویری تحت شبکه را داشته باشند. DVR ها تصاویر آنالوگ را به دیجیتال تبدیل می نمایند که به افزایش ظرفیت ذخیره سازی کمک نموده، جستجوی تصاویر آرشیو شده قبلی را بسیار آسان تر می نماید و نیز به کاربران اجازه می دهد تا تصویر را بر روی شبکه برای مشاهده از راه دور از چندین مکان انتقال دهند.
دوربین های امنیتی ثابت تنها به یک جهت اشاره می کنند که در نتیجه برای نظارت بر نواحی خیلی خاص کاربرد دارند. این نوع دوربین ها همچنین برای کاربردهایی که خیلی بهتر است به وضوح در موقعیتی باشند که قابل مشاهده باشند توصیه می شوند. به همین دلیل، دوربین های نظارتی مدار بسته ثابت، نه تنها برای ضبط فیلم از فعالیت و حرکات مشکوک کارآمد هستند بلکه در وهله اول برای جلوگیری و پیشگیری از جنایت و خرابکاری توسط خلافکاران مورد استفاده قرار می گیرند. جهت دوربین در حین نصب تنظیم می گردد. خیلی از دوربین های امنیتی قابلیت تغییر لنز و محفظه قرارگیری (Housing) دارند و بنابراین شما تنوع زیادی برای رفع بسیاری از نیازهای حفاظتی خود دارید.
دوربین های PTZ برای نظارت نواحی وسیع ایده آل هستند. این نوع دوربین ها به اپراتورها توانایی کنترل از راه دور قابلیت های چرخش (Pan)، بالا و پایین شدن (Tilt) و بزرگنمایی (Zoom) برای رهگیری و دنبال نمودن هر نوع فعالیت مشکوک و بزرگ نمایی (Zoom in) برای نظارت جزئیات می دهند. این موضوع ویژگی است که باعث می شود دوربین های آنالوگ پشت سر همتایان تحت شبکه (IP) خود قرار بگیرند. در دوربین های IP، عملیات pan/tilt/zoom به صورت دستی یا خودکار کنترل می شود و از طریق تنها یک کابل شبکه امکان پذیر می باشد در حالی که دوربین های آنالوگ نیاز به سیم کشی اضافی برای انجام عملکرد مشابه دارند.
جزئیات تصویر یک دوربین نظارتی آنالوگ معمولاً تحت واحد سنجشی به نام TVL ( یا TVL Lines) مورد سنجش قرار می گیرد. تصور کنید تصویر ویدیویی از تعدای خطوط افقی تشکیل شده است. این خطوط به یک نمایشگر یا دستگاه ضبط در دو دسته مختلف هدایت می شوند. یک دسته، خطوط با شماره زوج را در بر می گیرد در حالی که دسته دیگر شامل خطوط شماره فرد می باشد. بیننده تصویر کاملی می بیند چرا که خطوط در هم آمیخته شده اند. از آنجایی که تصویر دارای نسبت ابعاد ۳x4 است، میزانی جزئیاتی که می توانید در ۳/۴ از عرض تصویر مورد سنجش قرار دهید، وضوح خطوط TVL افقی را مشخص می نماید. عموماً، اغلب دوربین های مدار بسته آنالوگ استاندارد وضوح TVL در حدود ۳۸۰ را ارائه می دهند در حالیکه دوربین های با وضوح تصویر بالا وضوح TVL نزدیک به ۵۴۰ دارند.
امروزه اکثر سیستم های مدار بسته آنالوگ از یک DVR به عنوان دستگاه ضبط استفاده می کنند. این به سیگنال های آنالوگ اجازه می دهد برای ضبط و انتشار تحت شبکه دیجیتال شوند. در حالی که راهکار استفاده از DVR تحت شبکه، یک گزینه جایگزین مقرون به صرفه نسبت به سیستم تحت IP و برای کاربران مزایای سودمندی مانند ذخیره سازی دیجیتال و دسترسی از راه دور به ارمغان می آورد اما اشکالاتی نیز وجود دارد.
یکی از این اشکالات، افت در کیفیت تصویر است. به سادگی می توان گفت که حفظ کیفیت تصویر در این نوع راه اندازی به دلیل تغییرات مختلف سیگنال آنالوگ به دیجیتال که از دوربین به دستگاه ضبط کننده تصاویر (DVR) صورت می گیرد، سخت تر است. فاصله کابل کشی نیز نقش مهمی ایفا می کند. هر چه سیگنال ویدیویی مسافت بیشتری انتقال داده می شود، در مقصد سیگنال ضعیفتری دریافت می گردد. با این حال، راهکار مبتنی بر DVR تحت شبکه گزینه مناسبی برای کاربرانی که به دنبال برخی از مزایای نظارت دیجیتال تحت IP زمانی که از دوربین های امنیتی ارزان تر (آنالوگ) استفاده می کنند می باشد.